Δύο
μοναχοί βάδιζαν σιωπηλά
πηγαίνοντας
σε ένα γειτονικό μοναστήρι.
Λίγο πρίν
το δειλινό έφτασαν στην όχθη ενός ποταμού
όπου τα νερά είχαν ανέβει
λόγω των
εποχιακών βροχών.
Εκεί καθόταν λυπημένη
μια όμορφη κόρη
καθώς φοβόταν
να περάσει στην απέναντι όχθη.
Βλέποντας
τους μοναχούς,
ζήτησε ευγενικά αν θα μπορούσαν να τη βοηθούσαν.
Ο νεαρός
μοναχός χωρίς καν να την κοιτάξει,
την
επέπληξε έντονα
καθώς θεώρησε
ότι
προσπαθούσε να τους σκανδαλήσει,
ενώ
ήξερε ότι είχαν πάρει όρκο αγνότητας.
Τότε ο ηλικιωμένος μοναχός της είπε:
Καλή μου κοπέλα,
πως είναι δυνατον να
σε αφήσουμε αβοήθητη.
Χωρίς να το σκεφτεί
τη σήκωσε στην πλάτη του
και την πέρασε
απέναντι.
Τότε η κοπέλα του χαμογέλασε
ευγενικά,
τον ευχαρίστησε
και συνέχισε
την πορεία της.
Μετά το γεγονός αυτό οι
δύο μοναχοί
συνέχισαν τη σιωπηλή τους
πορεία
Οταν έφτασαν στον προορισμό
τους,
ο νεαρός μοναχός που συνέχισε να
σκέφτεται την κοπέλα
δεν κατάφερε να
συγκρατηθεί
και είπε στον συνοδοιπόρο
του.
Πώς μπόρεσες και το έκανες αυτό!
Είναι εναντια στους όρκους που έχουμε
δώσει!
Τότε ο σοφός μοναχός του απάντησε.
Αγαπημένε μου αδελφέ!
Συγχώρεσέ με!
Εγω
όμως μόνο για μία στιγμή την κράτησα
και την άφησα κατόπιν!
Εσύ γιατί την
κρατάς ακόμη;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου